خطر پوپولیست ها را برای همیشه جدی بگیریم

مدتی قبل که استادم در رابطه با ساختاری بودن پوپولیست در کشور سخن می گفت، فکر نمی کردم که عوام فریبی به این سرعت بازگشت پذیر باشد، هر چند ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید در ایلات متحده ناقوس خطر را به صدا در آورد. حالا در بهار 96 کار به جایی رسیده است که هر کدام از دو قطبی های سیاسی کشور بیش از آنکه دغدغه آرایش انتخاباتی رقیب داشته باشند، باید دل نگران بازگشت تیم عوام فریب بوده و دست به دامان امید برای رد صلاحیت مهره احمدی نژاد توسط شورای نگهبان شوند. اما نکته مهم تر این است که اگر 8 سال پیش با پدیده ای رو به رو بودیم که «در چشم زُل می زد و دروغ می گفت»، امروزِ روز با قشری مواجه ایم که از این زُل زدن، دروغ گفتن و استیصال دو قطبی های سیاسی کشور حظ وافر می برد.

 

پی نوشت

1- شفافیت و جریان آزاد اطلاعات در مطبوعات شاید می توانست رجعت سریع پوپولیست را به تعویق اندازد. سهل گیری و مصلحت اندیشی ها در عدم افشای زیان ها و آسیب های بلند مدت سیاست های دولت مهرورز، ما را به اینجا رسانده است. نقد عریان و خشن، بازگشت پوپولیسم در قالب های پیشین را سخت می نمود.

2- گرچه رشد پوپولیسم محصول بی اعتمادی گسترده توده ها به نخبگان سیاسی می باشد. اما واقعیت این است که این روزها، قشر شناوری که به اصلاح طلبان نزدیک بوده و در پیروزی آنان موثرند نیز از نخالگان، کاسب کاران و منفعت طلبان سیاسی به ستوه آمده اند. رفتار انتخاباتی خنثی آنان می تواند بستری مناسب برای رشد و نمو عوام فریبی فراهم نماید.

3- در صورتی که به هر دلیل مهره پوپولیست ها وارد کارزار انتخاباتی نشود و دولت روحانی نیز به رسم پیشین دو دوره ای باشد، باز می توان از همین حالا برای انتخابات بعدی چشم انتظار نمایش قدرت پوپولیست ها بود. پدیده ای که زُل می زند، دروغ می گوید و مستمر سایه ویرانی بر مملکت می گستراند.